اثر بخشی آموزش مثبت نگری بر افزایش شادکامی و سخت رویی مادران دارای فرزند نابینا

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی برنامه گروهی آموزش مثبت نگریبر افزایش شادکامی و سخت رویی مادران دارای فرزند نابینا بود. روش پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون –پس آزمون با گروهکنترل بود. جامعه آماری شامل همهمادران دارای فرزند نابینا شهر تهران بود که فرزندان شان در مدارس نابینایان مشغولبه تحصیل بودند. نمونه شامل 30 نفر از مادران یادشده بود که به روش نمونه گیریهدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (15 نفر در گروه آزمایشو 15 نفر درگروه کنترل) قرار گرفتند. گروه آزمایش در 10 جلسه تحت آموزش گروهی مثبت نگریقرارگرفتند. آزمودنی های گروه آزمایش و کنترل در 2 مرحله، پیش آزمون و پس آزمون ازطریق پرسشنامه شادکامی و سخت رویی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده هایگردآوری شدهبا روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهشنشان داد که آموزش گروهی مثبت نگری بر افزایش شادکامی و سخت رویی مادران دارایفرزند نابینارا افزایش (p≤0/05) دادهاست.نتایج نشان داد بین مثبت نگری با سخت رویی و شادکامی رابطه مثبت و معناداریوجود دارد و افراد سخت رو از میزان شادکامی بالاتری برخوردارند.